Οι κατσαρίδες έχουν ιδιαίτερα υψηλό ρυθμό αναπαραγωγής, μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν ανθεκτικότητα και η παρουσία τους καθιστά απαραίτητη την άμεση αντιμετώπιση τους ετσι ώστε να εξασφαλισθεί πως ο πληθυσμός τους θα περιοριστεί και σταδιακά θα μειώθει ωστε να μην προξενηθούν περεταίρω εστίες ή πως η προσβολή δεν θα επεκταθεί. Τα πιο συχνά απαντώμενα είδη είναι: Blatella germanica, Periplaneta americana και Blatta orientalis.
Τα μυρμήγκια ευημερούν σχεδόν σε όλα τα οικοσυστήματα, και αποτελούν ίσως και το 15-25% της βιομάζας των ζώων της ξηράς. Τα μυρμήγκια σχηματίζουν αποικίες με μέγεθος που ποικίλει από μερικές δεκάδες θηρευτές που ζουν σε μικρές φυσικές κοιλότητες έως κοινωνίες με υψηλή οργάνωση που καλύπτουν μεγάλες περιοχές και αποτελούνται από εκατομμύρια μέλη. Οι μεγαλύτερες αποικίες αποτελούνται κυρίως από στείρα άπτερα θηλυκά που σχηματίζουν τάξεις “εργατών”, “στρατιωτών”, ή άλλες εξειδικευμένες ομάδες. Σχεδόν όλες οι αποικίες μυρμηγκιών έχουν κάποια γόνιμα αρσενικά που αποκαλούνται κηφήνες και ένα ή περισσότερα γόνιμα θηλυκά που αποκαλούνται βασίλισσες. Τα πιο συχνά απαντώμενα είδη είναι τα Lasius niger, Lasius flavus, τα Φαραώ Monomorium pharaonsis με καφεκίτρινο χρώμα,προερχόμενα απο τροπικές περιοχές που χρειάζονται θερμό περιβάλλον για επιβίωση και αναπαραγωγή, τα συναντάμε κυρίως σε πολυκατοικίες, ξενοδοχεία και νοσοκομεία, τρέφονται κυρίως από αποσυντιθέμενα τρόφιμα με αποτέλεσμα να φέρουν επιβλαβή μικρόβια και τα Iridomyrmex humilis.
Οι κοινές μύγες προσελκύονται από τρόφιμα που δεν ειναι προφυλαγμένα ή απο οργανικά υγρά απόβλητα. Ενα άλλο είδος μυγών, οι κρεατόμυγες συχνά υποδηλώνουν την ύπαρξη νεκρού ζώου. Οι μύγες Pollenia rudis βρίσκουν συχνά καταφύγιο το χειμώνα εντός των οικιών αλλά μπορούν να εμφανιστούν και σε μεγάλους πληθυσμούς όταν ενεργοποιούνται την άνοιξη. Γίνονται ενοχλητικές όταν πετούν μέσα στο σπίτι, ωστόσο κάποια απο τα είδη τους είναι ικανά να προκαλέσουν και προβλήματα υγείας. Ειδικότερα οι κοινές μύγες μεταφέρουν ασθένειες όπως σαλμονέλα, δυσεντερία, φυματίωση, χολέρα και παρασιτικούς σκώληκες.
Η κοινωνική σφήκα ή αλλιώς Paravespula vulgaris όπως είναι η λατινική της ονομασία και η αγριόσφηκα ή αλλιώς Vespa crabro, είναι τα είδη που συναναντάμε συχνότερα κυρίως σε προφυλαγμένους χώρους,θάμνους, πλευρές κτιρίων, σε κούφιους τοίχους, σε κορμούς δέντρων και σε στάβλους. Η κοινή σφήκα τσιμπά τον άνθρωπο άμεσα και κατ’επανάλληψη ενώ η αγριόσφηκα τσιμπά μόνο αν νιώσει πρόκληση και πολλές φορές καλει όλη τη φωλιά για να αμυνθεί. Προκαλείται οξύς πόνος από το τσιμπημά της. Αποτέλεσμα του τσιμπήματος μπορει να είναι κνησμός, αναφυλαξία και αλλα αλλεργικά συμπτώματα.
Μέλος της οικογένειας των σφικίδων που φτάνει τα 32cm, έχει κοντόχοντρο σώμα χρώματος καφέ – κόκκινο με κίτρινες ρίγες στην κοιλιά.
Το θηλυκό είναι εφοδιασμένο με ένα κεντρί που προκαλεί δηλητηριώδες τσίμπημα.
Ο σκόρος ανήκει στα Lepidoptera. Τα περισσότερα είδη δρουν κατα τη διάρκεια της νύχτας. Η προνύμφη (γνωστή και ως σκόρος) κάποιων ειδών, π.χ. Tineola bisselliella, Tinea pellionella, Trichophaga tapetzella, τρέφεται με ίνες από ρούχα, ειδικά όταν αυτά έχουν σκόνη, τρίχες, ή λεκέδες και έτσι αποτελει έναν σημαντικό οικονομικό εχθρό, για τις οικίες αλλα και για τις βιομηχανίες.
Τα έντομα αποθηκών αποτελούν μια μεγάλη κατηγορία εντόμων που προσβάλλει τρόφιμα και γεωργικά προϊόντα που παραμένουν αποθηκευμένα για κάποιο χρονικό διάστημα. Τα έντομα αυτά προσβάλλουν τα τρόφιμα σε όλα τα στάδια επεξεργασίας, από τους καρπούς μέχρι και το τελικό στάδιο.
Το αρσενικό κουνούπι έχει πιο τριχωτές κεραίες από του θηλυκού. Τα κουνούπια τρέφονται με νέκταρ ή γύρη που βρίσκουν στη φύση, όμως τα θηλυκά χρειάζονται και αίμα προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν αβγά. Η δραστηριότητα τους έχει να κάνει με τη θερμοκρασία και την υγρασία του αέρα. Έτσι τις πρώτες πρωινές, τις πρώτες νυχτερινές ώρες και κατά τη διάρκεια της νύχτας τα περισσότερα είδη είναι πιο ενεργητικά και τσιμπούν, αλλά υπάρχουν και είδη που τσιμπούν και όλο το εικοσιτετράωρο. Τα κουνούπια ερεθίζονται και προσελκύονται από την κίνηση, από τη σωματική θερμότητα, από την υγρασία και το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέεται με την αναπνοή.
Το πιο κοινό είδος είναι το lectularius Cimex, είναι μικρά παρασιτικά έντομα επίπεδα, ωοειδή και έχουν καφεκόκκινο χρώμα. Έχουν αναπτύξει τα πόδια εξαιρετικά καλά και τους επιτρέπουν να συρθούν επάνω σε επιφάνειες φτιαγμένες από ξύλο, χαρτί, πλαστικό ή ακόμη και γυαλί, τρέφονται από το αίμα των θηλαστικών που τσιμπούν. Ένας ενήλικος κοριός μπορεί να τσιμπά έως και 10 λεπτά ή και περισσότερο και να καταναλώνει έως και έξι φορές το βάρος του σε αίμα, τα ενήλικα έντομα μπορούν να επιζήσουν ακόμα και για ένα έτος χωρίς σίτιση.
Οι ψύλλοι είναι εξωτερικά παράσιτα που τρέφονται με το αίμα των θηλαστικών και πτηνών. Εχουν μεγάλη ικανότητα αλμάτων λόγω της ιδιόμορφης κατασκευής των πίσω ποδιών τους. Επειδή μεταδίδουν ασθένειες, είναι πολύ επικίνδυνα έντομα. Το δάγκωμα από ψύλλους προκαλεί έντονο κνισμό και η επικινδυνότητά του οφείλεται στο ότι αποτελούν ενδιάμεσους ξενιστές για πολλά παράσιτα και ετσι μπορεί να διευκολύνουν στην εξάπλωση επιδημιών.
Τα τέλεια έντομα είναι γκριζόμαυρα έως καστανά με μεγάλα πόδια και με σώμα, φτερά και πόδια τριχωτά. Οι φλεβοτόμοι μετακινούνται με μικρά πηδηματάκια, το πολύ μισού μέτρου, ενώ πετούν μόνο όταν πρόκειται να μετακινηθούν σε μεγαλύτερες αποστάσεις και τότε η πτήση τους είναι αργή και σταθερή, χωρίς να δημιουργούν το χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν τα κουνούπια. Ο όρος «σκνίπες» που συνήθως χρησιμοποιείται, είναι ευρύτερος και περιλαμβάνει, εκτός των φλεβοτόμων, και πολλά άλλα είδη μικρών αιμοζυμητικών εντόμων. Οι ασθένειες που συνήθως μεταδίδονται από τους φλεβοτόμους είναι:
α) Σπλαχνική λεισμανίανση ή Καλαζάρ (σε ανθρώπους και σκύλους)
β) Δερματική λεισμανίανση (σε ανθρώπους και σκύλους)
γ) Στοματορινοφαρυγγική λεισμανίανση (μόνο σε ανθρώπους)
Πρόκειται για ένα κολεόπτερο έντομο, το σώμα του έχει μέγεθος 3-4 cm και χρώμα καστανό κόκκινο.
Στο κεφάλι φέρει ένα χαρακτηριστικό ρύγχος.
Η προνύμφη του η οποία είναι αυτή που τρώει τον φοίνικα έχει μέγεθος 5 cm λευκό χρώμα και καφέ κεφάλι με μεγάλα και δυνατά σαγόνια.